Hej

 Poruszam znów ważny dla mnie temat i nie wiem czy mi to wyjdzie, ale chcę to zrobić bo brakuje mi w Polsce osób, które by w normalny sposób poruszały takie tematy. Jest kilka osób, które wybiły się na tym, że ujawnili się ze swoją orientacją, ale hej ja jestem tu dla was i całkowicie tylko po to żeby podzielić się z wami moja historią. Rozwiązując wszelkie niejasności.. tak jestem osobą bisexualną i aromantyczną.

 To jak odkryłam, że lubię obie płci było to już dosyć dawno. Chłopców zawsze uważałam za atrakcyjnych i przez większość czasu tak było dopóki gdzieś na początku gimnazjum zaczęłam się zastanawiać jak to by było jeśli pocałowałabym swoją koleżankę, którą darzyłam sympatią. Był to okres w którym zastanawiałam się czy na pewno wiem kim jestem, ale nadal to były początki gimnazjum dopiero odkrywałam swoja seksualność i zostawiłam to w sytuacji "ok zobaczymy jak to się rozwinie". Moimi rodzicami też nie przejmowałam się za bardzo, bo nigdy nie byli homofobami i nie stresowałam się tym, że rodzice mnie odrzucą (podkreślam rodzice, a nie rodzina). W tym czasie pojawiło się dwóch chłopaków w moim życiu i nie zastawiałam się nad tym do końca gimnazjum. Trzecia klasa była przełomowa, bo ze wszystkiego się zwierzyłam mojej przyjaciółce i ona mnie zaakceptowała. Wtedy każde moje słowo wypowiedziane na temat dziewczyny, której mi się podobała nie było odebrane z wrogością tylko ona jeszcze próbowała mnie wspierać. To był czas w którym ja siebie zaakceptowałam i teraz żyje zgodnie ze swoją naturą. Oczywiście nie afiszuję się z tym, bo wiem, że niektórym może to przeszkadzać ale moi najbliżsi o tym wiedzą i nie przeszkadza im to. W szkole nigdy nie powiedziałam otwarcie, że jestem bi, ale nie ukrywam tego gdy podoba mi się jakaś dziewczyna i zostawiam to do przemyślenia moim znajomym.